Przedmiotem opracowania są granice kryminalizacji przestępstwa groomingu. Autor reprezentuje poglądy przedstawicieli nauki prawa karnego oraz orzecznictwa najwyższej instancji sądowej dotyczące struktury normatywnej typu czynu zabronionego, które swoje normatywne umocowanie znajdują w treści art. 200 § 1 i 2 k.k. Analiza dogmatyczna przestępstwa groomingu prowadzi do wniosku, że stanowi ona formę stadialną przygotowania do popełnienia innych przestępstw pedofilskich. Ze względu na brak de lege lata rozwiązania normatywnego, które dawałoby podstawę do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za łańcuszkowe usiłowanie przygotowania, Autor przychyla się do poglądu, w myśl którego nie jest możliwe usiłowanie (udolne, nieudolne) popełnienia przestępstwa groomingu.

Teza glosowanej uchwały brzmi: Reguły wyłączenia wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 k.k.s.