Kiedy sięgnęłam po niemal ośmiusetstronicowe dzieło Witolda Sobczaka, pomyślałam w pierwszej chwili, że to kolejna, nad wyraz obszerna rozprawa, która pozwoli Autorowi uzyskać kolejny stopień akademicki. Jej prosty tytuł skłaniał jednak do refleksji, a jednocześnie prowokował, budził ciekawość oraz pytanie o jej cel, skoro można odnieść wrażenie, że o wolności myśli, sumienia i religii napisano już wszystko.