Artykuł ma na celu wskazanie istotnych zagadnień w przedmiocie coraz częstszej praktyki kierowania wniosków do sądów rodzinnych o podjęcie postępowań w sprawach o demoralizację nieletnich w związku z ich udziałem w rzekomo nielegalnych zgromadzeniach w czasie stanu epidemii. Autorka pragnie wykazać, że zarówno z perspektywy standardów krajowych, międzynarodowych, jak również dobra nieletniego rozumianego w kontekście art. 3 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich, należy skłonić się ku opinii, iż uczestnictwo nieletniego w pokojowym zgromadzeniu spontanicznym w dobie pandemii może i powinno być chronione przez państwo jako realizacja konstytucyjnie przysługującego prawa do zgromadzeń.