Wykład – stanowiący wprowadzenie do debaty podczas posiedzenia naukowego Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie – zawiera krytyczną analizę przyjmowanych koncepcji oceny skutków orzeczeń derogacyjnych Trybunału Konstytucyjnego na płaszczyźnie wyznaczania karalności. Wychodząc od rekonstrukcji konsekwencji łączonych powszechnie z wyrokiem TK z 22.10.2020 r., zgodnie z którymi uznanie przez TK za niezgodne z Konstytucją regulacji odnoszących się do przesłanek embriopatologicznych legalizujących zabiegi terminacji ciąży skutkuje poszerzeniem zakresu karalności za przestępstwo z art. 152 k.k., prezentuje krytyczną analizę przyjmowanych w piśmiennictwie na przestrzeni 30 lat sposobów określania skutków orzeczeń derogacyjnych sądu konstytucyjnego. Odwołując się do ustrojowej pozycji sądu konstytucyjnego, w tym w szczególności jego funkcji w zakresie ochrony konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich, przedstawia znaczenie konstytucyjnej zasady wyłączności ustawy w stanowieniu norm prawa karnego. Prezentuje argumenty podważające stanowisko traktujące art. 190 ust. 1 Konstytucji RP jako lex specialis wobec art. 42 ust. 1 Konstytucji. Przedstawia uzasadnienie przyznania prymatu zasadzie ustawowej wyłączności w zakresie stanowienia norm prawa karnego. W konsekwencji prezentuje tezę, zgodnie z którą w polskim systemie prawnym brak jest podstaw do twierdzenia, że w skutkiem orzeczenia derogacyjnego jest automatyczne poszerzenie zakresu karalności zachowań, dozwolonych wcześniej na podstawie usuniętych przez TK z systemu prawa przepisów. Zawiera również ogólniejszej natury wnioski odnoszące się do płaszczyzny ustrojowej pozycji sądu konstytucyjnego oraz modelu wyznaczania konsekwencji wydawanych orzeczeń z poszanowaniem zasady podziału i równoważenia się władzy. W konsekwencji stanowi przyczynek do krytycznej oceny twierdzeń, według których w związku z wyrokiem TK z 22.10.2020 r. (K 1/20), doszło do poszerzenia zakresu karalności za aborcję z powodów embriopatologicznych.