Z iemie nad Wisłą i Odrą zostały objęte przez Słowian w VI i na początku VII w. po Chr. Było to następstwem załamania się Cesarstwa Rzymskiego na Zachodzie i wielkiej wędrówki ludów, która doprowadziła do migracji z ziem polskich ludów zamieszkujących je do V w. Plemiona słowiańskie rozsiedlone na południu Polski, szczególnie nad górną Wisłą i górną Odrą (Wiślanie, Gołęszyce i Opolanie) weszły w drugiej połowie IX w. w bliższe stosunki z państwem wielkomorawskim, a tym samym ze światem chrześcijańskim. Natomiast plemiona położone bardziej na północ (Ślężanie, Polanie, Wolinianie, Pomorzanie) i na wschód (Lędzianie, Mazowszanie) kontakty z tym światem miały sporadycznie, być może tylko za pośrednictwem kupców. Za najstarsze państwo na ziemiach polskich historycy uważają powstałe w drugiej połowie IX w. władztwo Wiślan. Uległo ono krótkotrwałej politycznej dominacji Wielkich Moraw po roku 875 oraz powierzchownym wpływom misji metodiańskiej. Po upadku władztwa wielkomorawskiego na początku X w. Małopolska i Śląsk dostały się w połowie tego stulecia pod zwierzchnictwo chrześcijańskich Czech i rozpoczął się proces ich powolnej chrystianizacji.Szerzej o tym traktuje mój artykuł: Jak chrześcijaństwo docierało na ziemie polskie przed chrztem Mieszka I w 966 roku? opublikowany w miesięczniku „Msza Święta”, nr 833, R. LXXII. W pierwotnej wersji poniższy tekst ukazał się pt. Chrzest Mieszka I w roku 966 i utworzenie pierwszego biskupstwa w Polsce w miesięczniku „Msza Święta”, nr 834, R. LXXII. Przełomowe znaczenie dla dalszych dziejów plemion polskich miało powstanie w Wielkopolsce władztwa Polan zorganizowanego przez Piastów w pierwszej połowie X w. oraz jego wejście w świat chrześcijański przez chrzest Mieszka I w 966 r.

1. Narodziny monarchii piastowskiej

Początki piastowskiej monarchii sięgają pierwszej połowy X w., ale najstarsze źródła pisane przynoszą pierwsze wiadomości o Mieszku I i jego władztwie dopiero od 963 r. Mnich benedyktyński Widukind z saskiego klasztoru w Nowej Korbei w swoich Dziejach saskich podał pod wspomnianym rokiem, że Mieszko I poniósł klęskę w wojnie z pogańskimi Wieletami, zajmującymi terytoria za Odrą  na północny zachód od Wielkopolski. Dowodził nimi możny saski Wichman, który zbuntował się przeciw cesarzowi Ottonowi I. W tej wojnie zginął nieznany z imienia brat Mieszka, a jego ziemie zostały złupione. W dwa lata później, zimą 965 i 966 r., po Europie Środkowej podróżował żydowski kupiec z hiszpańskiej Tortosy Ibrahim ibn Jakub, który pozostawił opis państwa Mieszka I. Z jego relacji wynika, że władztwo piastowskie było już dobrze zorganizowane, o znacznej sile militarnej i rozległym terytorium. Ibrahim podał, że Mieszko I dysponował liczną drużyną, składającą się z trzech tysięcy bardzo dobrych wojowników, tzw. pancernych, którzy wraz ze swymi rodzinami znajdowali się na całkowitym utrzymaniu monarchy. Wymienił on sąsiadów państwa piastowskiego: Wieletów, Prusów, Ruś oraz Czechy, co pozwala na dookreślenie terytorium władztwa Mieszka I, które rozciągało się w 966 r. na Wielkopolskę, Kujawy, Mazowsze oraz ziemie sieradzką i łęczycką.

Tradycja dynastyczna Piastów, zapisana na początku XII w. za panowania Bolesława Krzywoustego w Kronice polskiej przez anonimowego benedyktyna, zwanego Gallem, przynosi genealogię Mieszka I. Dziejopisarz wymienił pięciu przodków tego władcy: Siemomysła, Leszka, Siemowita, Piasta i Chościskę. Naszkicował też ich charakterystyki oraz przekazał opowieść o niegodziwym Popielu, który z woli Boga został pozbawiony władzy, tron zaś objął Siemowit, pradziad Mieszka I. Zapoczątkował on panowanie nowej dynastii, wybranej przez samego Boga. Gall Anonim ukazał Siemowita jako właściwego twórcę monarchii, zaś jego syna Leszka jako władcę, który umocnił państwo. Natomiast ojciec Mieszka Siemomysł według kronikarza aż trzykrotnie poszerzył władztwo i uczynił je potężnym. Zwięzła narracja o Mieszku rozpoczyna się opowiadaniem o jego ślepocie i postrzyżynach oraz cudownym odzyskaniu przezeń wzroku, co miało oznaczać, że „Polska przedtem była jakby ślepa, lecz odtąd (...) ma być przez Mieszka oświeconą i wywyższoną ponad inne narody”. Anonim dodawał w komentarzu, że ten cud zapowiadał przyjęcie przez syna Siemomysła wiary w prawdziwego Boga. Analizując tę tradycję i listę przodków Mieszka, dawniejsi badacze wyrażali pogląd, że państwo Polan w Wielkopolsce kształtowało się w dłuższym procesie od trzeciej ćwierci IX w. z dala od centrów ówczesnego świata i dopiero po kilkudziesięciu latach, już jako dojrzały organizm, zaistniało na mapie politycznej tej części Europy. Ten pogląd uległ poważnej zmianie w wyniku nowszych badań archeologiczno-historycznych.

Intensywne badania archeologiczne przeprowadzone w głównych grodach piastowskich w Wielkopolsce: Poznaniu, Gnieźnie, Ostrowie Lednickim, Gieczu, Grzybowie, Lądzie, Moraczewie i Bninie pozwoliły przy zastosowaniu metody dendrochronologii na ustalenie dość precyzyjnych dat budowy tych dużych grodów. Okazało się, że dęby użyte do wzniesienia grodów w centrum państwa ścięto w większości w latach 920–940, co oznacza, że powstały one w krótkim czasie przy bardzo poważnym wysiłku ludności. Świadczy o tym wielkość grodów. Dla przykładu największy z nich, w Grzybowie koło Wrześni, zajmował powierzchnię 4,7 ha i był otoczony potężnym wałem o szerokości kilkunastu metrów u podstawy i wysokości 16 m, który jeszcze dziś ma do 9 m wysokości. Z kolei gród w Gieczu miał powierzchnię 3,5 ha, zaś na Ostrowie Lednickim 2,5 ha. Do zbudowania konstrukcji drewnianych potężnych wałów chroniących te wielkie grody zużyto ogromne ilości dębu. Warto dodać, że gród na Ostrowie Lednickim został połączony z lądem dwoma długimi mostami, które wzniesiono około 963 r. Pierwszy z nich, prowadzący do brzegu jeziora w kierunku Poznania (stąd zwany poznańskim), liczył 438 m długości, drugi zaś, w kierunku Gniezna (zwany gnieźnieńskim), 187 m. Podstawę rodzącego się państwa Piastów stanowiło stosunkowo niewielkie terytorium, około 5000 km² , położone w ziemi gnieźnieńskiej między rzekami: Wartą (od zachodu i południa), Wełną (od północy i wschodu) oraz Wrześnią (prawobrzeżnym dopływem  Warty). W trzeciej i czwartej dekadzie X w. wzniesiono na tym obszarze w sumie około 18 grodów, co wymagało zorganizowanego i zgodnego działania ludności. W świetle tych badań państwo Polan powstało w krótkim czasie, a zorganizował je niewątpliwie Siemomysł, ojciec Mieszka I. Istotny wpływ na ukształtowanie się monarchii piastowskiej miało zagrożenie zewnętrze ze strony Związku Wieleckiego (łączył kilkanaście plemion połabskich rozsiedlonych nad dolną Odrą) oraz ekspansywnych Czech.

2. Okoliczności przyjęcia chrztu św. przez Mieszka I

Po objęciu rządów przez Mieszka I około 960 r. Wieleci nadal byli groźnymi przeciwnikami państwa Polan. Sprzymierzeni z możnym saskim Wichmanem, zbuntowanym przeciw cesarzowi Ottonowi I, zaatakowali w 963 r. Mieszka i pokonali go w dwóch bitwach. W jednej z nich zginął brat władcy. W tej trudnej sytuacji Mieszko musiał pozyskać sojusznika, aby przeciwstawić się siłom wieleckim i uratować młodą monarchię. Miał dwie drogi wyjścia. Pierwszym możliwym wyjściem było poszukać sojusznika w najbliższym pogańskim sąsiedztwie. Niewątpliwie mógł zwrócić się do potężnej na wschodzie pogańskiej Rusi Kijowskiej, rządzonej przez Waregów, lub do Madziarów na południu, którzy przez pół wieku byli postrachem Europy. Jednakże zarówno Waregowie, jak i Węgrzy łatwo mogli uzależnić i wchłonąć młode władztwo Polan. Drugim możliwym wyjściem była odważna decyzja o sojuszu z jedynym sąsiadem chrześcijańskim, tj. Czechami poprzez małżeństwo z Dobrawą, córką księcia Bolesława I, połączona z przyjęciem wiary chrześcijańskiej i wejściem w świat wysokiej cywilizacji. Mieszko mógł więc pozostać władcą pogańskim, ale jako roztropny władca zdawał sobie sprawę, że byłoby to rozwiązanie na krótką metę, niegwarantujące bezpieczeństwa młodej monarchii.

Zdecydował się na układ z władcą czeskim. Ponieważ Przemyślida podlegał zwierzchnictwu cesarza Ottona I, niewątpliwie za jego akceptacją doszło do przymierza między Bolesławem I Srogim a Mieszkiem, który w tych okolicznościach podjął fundamentalną decyzję o przyjęciu chrztu św. i chrystianizacji swych poddanych. Decyzja Mieszka nie tylko była uwarunkowana politycznie, poprzez kontakty bowiem z monarchią czeską książę wiedział o roli Kościoła i chrześcijaństwa jako religijnego spoiwa społeczeństwa, łamiącego separatyzmy plemienne. Dostrzegał on również potrzebę wprowadzenia swego władztwa w obręb ówczesnego świata chrześcijańskiego, którego cywilizacja była atrakcyjna i wzmacniała ideowo pozycję panującego, sakralizując władzę monarszą. Z tego świata czerpał też wzorce dla organizacji rozrastającego się państwa. Sojusz z Czechami zaowocował militarnie już w 967 r., gdy bowiem Wichman wraz z pogańskimi Wolinianami ponownie zaatakował Mieszka, został pokonany przez siły polsko-czeskie i zabity. Udało się więc wyjść monarchii polańskiej obronną ręką z ogromnego zagrożenia. Po tym zwycięstwie Mieszko rozpoczął ekspansję na Pomorze, które podporządkował swej władzy.

Misja chrześcijańska udająca się do państwa gnieźnieńskiego została przygotowana za wiedzą cesarza Ottona I i przy poważnym zaangażowaniu się biskupstwa ratyzbońskiego, któremu podlegały Czechy. Misjonarze znali niewątpliwie język słowiański i byli wyposażeni w stosowne księgi, paramenty i szaty liturgiczne. Na czele misji stał zapewne Jordan. Dobrawa przybyła do Polski wraz z misjonarzami prawdopodobnie w końcu roku 965 i wtedy zostało zawarte małżeństwo z księciem polańskim. Odegrała ona ważną rolę w nakłonieniu Mieszka I do autentycznego, szczerego przyjęcia wiary chrześcijańskiej. Chrzest władcy i jego najbliższego otoczenia dworskiego, po odpowiednim przygotowaniu przez misjonarzy, nastąpił najpewniej w Wielką Sobotę, 14 kwietnia 966 r. Miejsce chrztu Mieszka I nie zostało podane w źródłach pisanych. Historycy uważają, że ten doniosły akt nastąpił w jednym głównych grodów monarchii w Poznaniu lub na Ostrowie Lednickim, lub w Gnieźnie. Najwięcej argumentów przemawia za Poznaniem i Ostrowem Lednickim, gdzie zostały odkryte ślady po baptysteriach z tego czasu. Sam akt chrztu odbywał się poprzez trzykrotne całkowite zanurzenie się Mieszka w wybudowanym basenie chrzcielnym. Szafarzem sakramentu był prawdopodobnie jakiś biskup, przybyły specjalnie na tę okoliczność z terenu Cesarstwa. Chrztu św. Mieszkowi mógł udzielić także Jordan, który z pewnością przygotował księcia do przyjęcia sakramentu, objaśniając mu prawdy wiary. Jeśli biskup chrzcił księcia, to ten sakrament był połączony z bierzmowaniem poprzez namaszczenie krzyżmem przezeń czoła ochrzczonego władcy. Po chrzcie św. (i ewentualnym przyjęciu sakramentu bierzmowania) Mieszko uczestniczył w uroczystej Mszy św. i przystępował po raz pierwszy do Komunii świętej. Nie wiadomo, kto był jego ojcem chrzestnym, może brat Dobrawy – książę czeski Bolesław II. Również sprawa imienia chrzestnego Mieszka jest niejasna, brak bowiem o nim informacji w ówczesnych relacjach dziejopisarskich, np. w kronikach Widukinda z Nowej Korbei czy Thietmara, biskupa merseburskiego. Jedynie w akcie nadania Państwa Gnieźnieńskiego Stolicy Apostolskiej z 991 r., zachowanym w postaci krótkiego regestu (streszczenia), Mieszko został nazwany Dagome iudex, dlatego niektórzy historycy uważają, że to zniekształcone jego imię chrzestne Dagobert.

3. Powstanie pierwszego biskupstwa w Polsce i chrystianizacja ludności

Mieszko I zaledwie w dwa lata po swoim chrzcie zdołał wystarać się o biskupstwo dla swego państwa. Znakomicie wykorzystał przy tym zwycięstwo odniesione we wrześniu 967 r. nad Wolinianami i Wichmanem. Wysłał specjalne poselstwo na czele z Jordanem do Rzymu, gdzie przebywał wówczas Otton I, z wiadomością o pokonaniu buntownika saskiego. Przy tej okazji posłowie Mieszka I przekazali cesarzowi miecz Wichmana, Jordan zaś złożył relację o chrzcie księcia polskiego i jego otoczenia Ottonowi I i papieżowi Janowi XIII wraz z prośbą o ustanowienie biskupstwa w monarchii piastowskiej. Petycja Mieszka I spotkała się z przychylnością cesarza i Stolicy Apostolskiej. Jordan został konsekrowany w 968 r. w Rzymie przez papieża na pierwszego biskupa polskiego. Po konsekracji, według tradycji przekazanej przez J. Długosza, otrzymał on od Jana XIII miecz św. Piotra, aby wstawiennictwo Księcia Apostołów wspierało misję chrystianizacyjną w Polsce. Ta cenna relikwia przechowywana jest do dziś w katedrze poznańskiej. Biskupstwo, obejmujące całą monarchię Mieszka I, bezpośrednio podlegało Stolicy Apostolskiej, a jego siedziba znajdowała się w Poznaniu. Był to wielki sukces księcia-neofity, który umożliwił mu skuteczne szerzenie wiary chrześcijańskiej wśród poddanych.

Przy dużym wsparciu Mieszka I biskup Jordan przeprowadził chrystianizację ludności. Biskup merseburski Thietmar tak scharakteryzował jego wysiłki w swej Kronice: „Ich pierwszy biskup Jordan ciężką miał z nimi pracę, zanim nie zmordowany w wysiłkach nakłonił ich słowem i czynem do uprawiania winnicy Pańskiej”. Pierwszy etap chrystianizacji polegał na publicznym obaleniu dotychczasowego kultu pogańskiego przez monarchę i jego ludzi, co wiązało się ze zniszczeniem obiektów starego kultu i zakazem oddawania czci bóstwom. Następnie misjonarze udawali się po kolei do głównych grodów, do których zwoływano ludność przy wsparciu monarchy oraz jego urzędników, i pouczali przez kilka dni (z reguły tydzień) o podstawowych prawdach wiary i moralności chrześcijańskiej, po czym chrzcili tę ludność i dalej uczyli neofitów podstawowych modlitw, gestów oraz zasad życia według nowej wiary. Misja tego rodzaju powtarzała się aż do zakończenia chrystianizacji  wszystkich poddanych. Taki sposób prowadzenia misji chrystianizacyjnej był stosowany na terenach zamieszkanych przez pogan w Europie już od czasów karolińskich.

Książę zatroszczył się materialnie o rodzący się w jego państwie Kościół. Z jego środków zostały wzniesione i wyposażone świątynie w głównych grodach monarchii. Mieszko I sprowadzał też z terenów Cesarstwa duchownych do posługi w nowych świątyniach, sprawowania liturgii i przekazywania ludności rudymentów wiary. Duchowni przybywający do Polski pozostawali na utrzymaniu księcia. Było to długofalowe działanie Mieszka I, który do końca swego życia wspierał i otaczał opieką powstający Kościół. Po śmierci biskupa Jordana w 984 r. władca skutecznie zabiegał o nowego biskupa. Został nim Unger, mnich benedyktyński, były opat klasztoru w Memleben (Turyngia), który kontynuował działalność swego poprzednika, sprawując posługę w całym państwie piastowskim. Za jego pontyfikatu została wzniesiona w Poznaniu okazała katedra pod wezwaniem św. Piotra. Była to trójnawowa bazylika o dwóch regularnych transeptach z wieżami na skrzyżowaniach. Wraz apsydą miała ona 47,5 m długości oraz 25,2 m szerokości. W układzie i programie architektonicznym katedra była podobna do kościoła klasztornego w Memleben, ufundowanego przez cesarza Ottona II w 979 r. W tej najważniejszej wówczas polskiej świątyni został pochowany w 992 r. jej fundator Mieszko I, a po nim Bolesław Chrobry w 1025 r.

Śladem autentycznej wiary i pobożności księcia Mieszka I było wotum dla św. Udalryka, biskupa augsburskiego, złożone przezeń u grobu tego świętego. W połowie lat osiemdziesiątych X w. książę został ugodzony w ramię zatrutą strzałą w walkach z pogańskimi sąsiadami na Połabiu i wtedy „z wielką wiarą i stałością” złożył ślub św. Udalrykowi, że jeśli wyzdrowieje, to jako wotum złoży świętemu ramię wykonane ze srebra. Za wstawiennictwem świętego biskupa książę wyzdrowiał i wówczas spełnił przyrzeczenie. Mieszko zaszczepiał też w swoim państwie kult św. Piotra Apostoła, o czym świadczy wezwanie najstarszej katedry w Poznaniu. W 974 r., po postrzyżynach swego pierworodnego syna Bolesława, Mieszko wysłał pukiel jego włosów do Rzymu, polecając go opiece św. Piotra. Na szczególną uwagę zasługuje wielka gorliwość księcia we wprowadzaniu chrześcijaństwa i budowaniu struktur Kościoła w swej monarchii, co stanowi również świadectwo jego osobistej wiary.

U schyłku swych rządów Mieszko I, po konflikcie z Czechami, opanował w 990 r. Śląsk i Małopolskę, a w następnym roku dokonał nadania całego państwa św. Piotrowi, tj. Stolicy Apostolskiej. Władca podkreślał w ten sposób ścisły związek swego rodu i państwa z Kościołem i papiestwem. Mieszko I jako roztropny budowniczy zdecydował się oprzeć swoje państwo i władzę na skale, którą jest Chrystus, Jego Ewangelia i Kościół. Stąd decyzja Mieszka I o przyjęciu chrztu świętego, zaszczepieniu wiary chrześcijańskiej w rodzącym się władztwie polańskim miała zasadnicze znaczenie dla całych późniejszych losów dynastii Piastów, dziejów narodu i państwa polskiego. Tak więc Rok Pański 966 był i pozostaje nadal najważniejszą datą w naszej historii.