Upoważnienie aplikanta do zastępstwa funkcjonuje od dawna. Jako że ma charakter tylko albo aż upoważnienia korporacyjnego, stąd też na tym tle jest ono różnie postrzegane. Do tego dochodzą dylematy w zakresie pełnienia przez profesjonalnego pełnomocnika funkcji kuratora, a także kwestia udzielenia upoważnienia do zastępstwa dla aplikanta czy nawet substytucji procesowej dla innego profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata lub radcy prawnego. Wielość wątków z uwagi na szerokie spektrum aktywności aplikanta, co wiązać należy z odbywaną przez niego aplikacją adwokacką albo radcowską, pociąga za sobą konieczność umiejscowienia go w szeroko rozumianym wymiarze sprawiedliwości jako osoby quasi-funkcyjnej. W literaturze przedmiotu oraz judykaturze w tym zakresie nie ma zgody co do wszystkich kwestii z tym związanych, tzn. układów procesowych, w jakich mógłby on zastąpić swego profesjonalnego mocodawcę. Regulacja prawna powinna w tej kwestii być jednoznaczna i nie zostawiać pola na indywidualną wykładnię sądową. Wszystko zatem, co dla „liniowego” adwokata lub radcy prawnego, jak również aplikanta, stanowi nie lada problem i dylemat procesowy w zakresie m.in. powyższych kwestii, dla osób niewykonujących tego zawodu może być jedynie zagadnieniem wtórnym wymagającym rozstrzygnięcia jednoznacznego, tj. normatywnego, poczynionego nie w drodze wykładni sądowej i poglądów doktryny, ale powszechnie obowiązującej normy prawnej.