Na okładce:

Czy tajemnica adwokacka stanowi wartość samą w sobie, czy może raczej służyć ma zabezpieczeniu innych, kluczowych z punktu widzenia zawodu adwokata wartości, w tym w szczególności związanych z realizacją prawa do sądu oraz z roszczeniem do słusznego i sprawiedliwego rozstrzygnięcia? W czyim interesie leży jej jak najpełniejsza ochrona? Czy tajemnicę powinno się absolutyzować, czy też – uznając jej instrumentalny charakter – dostrzegać możliwość, a nawet potrzebę posługiwania się w określonym zakresie objętymi nią informacjami, a więc w pewnym sensie relatywizować? Czy należy uznać i zaakceptować prawo do dysponowania informacjami objętymi tajemnicą, a jeśli tak, to komu powierzyć funkcję podmiotu nimi dysponującego? Czy ochrona tajemnicy adwokackiej – w zależności od rodzaju postępowania, w którym adwokat uczestniczy – może być zróżnicowana, a więc – mniej lub bardziej intensywna? Czy konstruując optymalny model ochrony tajemnicy adwokackiej, a jednocześnie dokonując oceny regulacji obecnie obowiązujących – warto i należy sięgnąć do rozwiązań przyjmowanych w innych systemach prawnych oraz czerpać doświadczenia z analiz prawnoporównawczych? Wreszcie, czy za prawidłowe, wyczerpujące i niewymagające zmian uznać należy regulacje zawarte w wewnętrznych aktach normatywnych adwokatury? Na te i inne pytania znajdą Państwo odpowiedzi w artykułach zaprezentowanych w niniejszym numerze „Palestry”.